“De échte Blues kan ook uit Italië komen…“

Holebones, vier muzikanten uit Noord-Italië, brachten aanvang dit jaar -als het resultaat van een crowdfunding campagne- hun debuut studio album ‘Loud’ uit. Het idee om een band te vormen ging uit van gitarist Heggy Vezzano (Francesco Renga, Nina Zilli, Andy J. Forest) en zanger en multi-instrumentalist Andrea Caggiari (Amanda e la Banda, Daniele Tenca, Amanda Tosoni & Andrea Caggiari Duet). Zij vormden aanvankelijk met drummer Leif Searcy (Carmen Consoli, Malika Ayane) een ​​trio om blues klassiekers live te kunnen vertolken.

Aanvang 2020 bewerkten ze de eerste klassieke blues nummers, die live konden gebracht worden, die hen deden nadenken over “meer” én, die wel eens voor een full album zouden kunnen dienen. De zoektocht naar een opnamestudio leidde de drie muzikanten naar de NoLo Recording Studio van Niccolò Polimeno. Polimeno, o.a. geluidstechnicus van beroep, gitarist, zanger en auteur, is onder de indruk van het project en wil instappen als tweede gitarist.

‘Loud’ werd een verzameling van acht blues covers. Als promo brachten de Holebones al twee singles uit: “Ain't Gonna Let Nobody Turn Me Around” en “Mojo Hand”. Het eerste is een traditional uit 1927 en het tweede nummer, de opener, is van Lightnin’ Hopkins en dateert uit 1960. Het neemt ons, in de voetsporen van Robert Johnson, mee naar de zompige Mississippi Delta. “Just Like a Bird Without a Feather” sleept zich daarna verder door het slijk, R.L. Burnside achterna. Twee dingen vallen me op. De indrukmakende zang van Caggiari en het rauwe, met een stevige funky ondertoon, dat de band als stevig blok uitademt. Dat Robert Petway’s “Catfish” en Skip James’ etherische, hier met veel wah-wah’s doorspekte, “Hard Time Killin’ Floor” hier thuishoren, is voor mij een vanzelfsprekendheid. Speciaal en soms intrigerend klinkt de traditional/gospel “Ain’t Gonna Let Nobody (Turn Me Around)”, dat door de mondharmonica van Andy J. Forest erg knap ingekleurd wordt. “Black Man” van Stevie Wonder (‘Songs in the Key of Life’, 1976) lijkt hier de vreemde eend in deze blues bijt, maar niets is minder waar. “Death Have Mercy”, een smeekbede om genade in een nummer van Vera Hall, gaat dan de afsluiter vooraf. Hambone Willy Newbern schreef in 1929 “Rollin’ and Tumblin’”. Hier zorgen Danilo Mazzone op synth en Verzzano op lap steel anno 2021 ervoor dat de oude akkoorden van de blues blijven nazinderen.

“‘Loud’, het debuutalbum van de Holebones is, ondanks dat de geschiedenis zich herhaalt, alsnog “echt” én heel bijzonder. Om te weten hoe de “oude” blues nu zouden klinken zonder ze geweld aan te doen, moet je bij de Holebones zijn…”.
“'Loud', l'album di debutto degli Holebones, è, nonostante il fatto che la storia si ripeta, ancora "reale" e molto speciale. Per scoprire come suonerebbe ora il “vecchio” blues senza fargli alcuna violenza, bisogna andare agli Holebones…”. (ESC – Rootstime.be)

Eric Schuurmans

Album track list: 01. Mojo Hand [Lightnin’ Hopkins - 1960] – 02. Just Like a Bird Without a Feather [R.L. Burnside - 1968] – 03. Catfish [Robert Petway - 1941] – 04. Hard Time Killin’ Floor [Skip James - 1931] – 05. Ain’t Gonna Let Nobody Turn Me Around [traditional - 1927] – 06. Black Man [Stevie Wonder, Gary Bird - 1976] - 07. Death Have Mercy [Vera Hall - 1959] – 08. Rollin’ and Tumblin’ [Hambone Willy Newbern - 1929] / Music/Lyrics by as [noted] © 2021 - Produced by: Holebones | Album credits: Andrea Caggiari: vocs, bass, e- guitar / Heggy Vezzano: e- guitar, lap steel / Niccolò Polimeno: e- guitar, a- guitar / Leif Searcy: drums, percussion & Special Guests: Andy J. Forest: harmonica (5) / Danilo Mazzone: synth (4,8)

Discography HOLEBONES: Loud [2021] |